MIĘDZY BAROKIEM A KLASYCYZMEM – WARSZAWA STANISŁAWOWSKA…
Czasy panowania ostatniego króla, Stanisława Augusta Poniatowskiego, to jednocześnie epoka oświecenia, którego wizualnym manifestem był klasycyzm w sztuce. Wykopaliska w Pompejach i ogólnie naukowe, a nie religijne postrzeganie świata, wraz z nowymi prądami w filozofii, spychały stary świat barokowego blichtru do niebytu, jako estetykę obskuranctwa i ciemnoty. Jednak w kręgach społecznej elity nie brakowało wyrafinowanych estetów, którzy w sztuce baroku dostrzegali akcenty czystego piękna, jednocześnie doceniając zalety oświeceniowego klasycyzmu. Takim erudytą był sam król, który znacząco wpłynął na kształt gmachów projektowanych przez nadwornych architektów. To jego zasługą jest stworzenie niepowtarzalnego stylu nazwanego później stanisławowskim, który z wdziękiem i swobodą łączył wątki barokowe i rokokowe z klasycystycznymi… O tajemnicach Pałacu pod Blachą, królewskiej łaźni i warszawskim klasycyzmie w „wersji turbo” usłyszycie w 4. odcinku cyklu pt. „Między barokiem a klasycyzmem – Warszawa stanisławowska”.
