SCHYŁEK EPOKI HISTORYZMU
Wokół Warszawy przełomu XIX i XX w. narosło wiele mitów, wzmocnionych po tragedii II wojny światowej nostalgią za utraconym miastem. Większość fotografii z tamtej epoki koncentruje się na najpiękniejszych ulicach i placach, jak Krakowskie Przedmieście, Nowy Świat, Marszałkowska czy plac Teatralny. Stanowiły one znikomy odsetek w gąszczu innych arterii i zaułków, które nie pasowały do wizerunku metropolii. Zdegradowana do roli stolicy guberni Warszawa była miastem zabudowanym gęsto, chaotycznie i przeważnie brzydko, a jej obrzeża w warunkach obostrzeń właściwych miastu-twierdzy straszyły nędzą… O Warszawie jako mieście kontrastów, mieście wspaniałych rezydencji i wielopiętrowych domów z luksusowymi sklepami, kawiarniami i lokalami rozrywkowymi, ale też o dzielnicach zabudowanych tysiącami nędznych kamienic czynszowych, koszarami, zabudowaniami kolejowymi opowiemy w 7. odcinku naszego cyklu pt. „Schyłek epoki historyzmu”.
