NOWA ARCHITEKTURA NOWEGO WIEKU
Oczekiwania i niepokoje towarzyszące zbliżaniu się nowego stulecia owocowały u progu XX w. wysiłkami w kierunku zerwania z naśladownictwem dorobku dawnych epok. Nowy wiek wymagał nowej sztuki, która jest u nas określana mianem secesji, oznaczającym odejście od przeszłości, a nie całkowite z nią zerwanie. Jednak secesja w architekturze Warszawy urodziła się od razu z podciętymi skrzydłami. Była przyjmowana z oporami przez potencjalnych zleceniodawców i nie miała oparcia w programie miejscowego środowiska artystycznego, toteż poszczególni architekci najczęściej kompilowali wzory opublikowane w czasopismach fachowych lub dostrzeżone podczas wyjazdów na wystawy światowe. Co gorsza, w mieście-fortecy, jaką podówczas była Warszawa, nie było miejsca na kolonie willowe czy większe założenia przestrzenne. Kolejnym mankamentem była niedostępność szlachetnych materiałów budowlanych, przede wszystkim kamienia, co skazywało budowniczych na posługiwanie się imitacjami. Na pytanie, czy secesja w Warszawie w ogóle zaistniała, a jeśli tak, to które obiekty wznoszone z myślą o tej kwalifikacji stylowej przetrwały, staramy się znaleźć odpowiedź w 8. odcinku cyklu pt. „Nowa architektura nowego wieku”.
