Nazwa tej płytkiej wnęki w murze pochodzi od niemieckiego słowa ,,Blende”, oznaczającego ślepą wnękę bądź ślepe okno. Ostrołukowe blendy były charakterystyczne dla architektury gotyckiej. Tynkowane blendy odcinały się wówczas od ceglanych murów gotyckich budowli. Mogły być też wypełnione gotyckimi maswerkami. Blendy nie miały znaczenia konstrukcyjnego, stosowano je ze względów estetycznych i dekoracyjnych, chociaż nie ulega wątpliwości, że ich zastosowanie odciążało ścianę – przez zmniejszenie jej grubości.
Wśród zachowanych w przestrzeni Warszawy pozostałości gotyckiego miasta uważne oko odnajdzie świetnie zachowane oryginalne późnogotyckie blendy w ścianie kamienicy Pod św. Anną. Kamienica, do której na dekady przywarła błędna nazwa – kamienicy Książąt Mazowieckich – zamyka zachodnią pierzeję Rynku Starego Miasta. Dom sięga swoimi początkami pierwszej połowy XV w. Zachowane w ceglanej ścianie od strony Wąskiego Dunaju wysokie, ostrołukowe blendy są właśnie pamiątką wystroju obiektu sprzed połowy XVI stulecia. W XVI w. dokonano przebudowy kamienicy.
Zapewne w tym czasie w narożniku ustawiono figurę św. Anny Samotrzeć. Powstanie figury miało związek ze zmarłą w 1513 r. żoną Andrzeja Kazuba, Anną. Dzisiaj kamienicę najczęściej określa się jako Plumhoffowską, co łączy się z przybyłym do Warszawy z Gdańska kupcem, ławnikiem, rajcą i burmistrzem Starej Warszawy, Henrykiem Plumhoffem. To on przebudował kamienicę. Otrzymała ona późnorenesansowy portal, z gmerkiem w kartuszu, obok którego umieszczono inicjały H.P. Elewacja była dekorowana fryzami sgraffitowymi, zaś od strony Wąskiego Dunaju znalazł się wykusz nadwieszony nad ulicą.
Skryte pod warstwami tynków wątki gotyckie odsłonięto jeszcze przed 1914 r., kiedy to – dzięki finansowemu wsparciu rodziny Czartoryskich – kamienica została zakupiona dla Towarzystwa Miłośników Historii. Pracami mającymi na celu przywrócić pamięć o gotyckiej przeszłości Starego Miasta kierowali Władysław Marconi i Jarosław Wojciechowski.
