Nierzadko dominujący w architekturze budynku i często decydujący o jego wyglądzie dach jest elementem tak charakterystycznym, że trudno go pominąć w ogólnej ocenie obiektu.
Dach to wielościan o podstawie wielokąta wyznaczonego przez rzut ścian zewnętrznych budynku. Na dach składa się konstrukcja nośna oraz jego pokrycie. Górne powierzchnie pokrycia to połacie dachowe. Pionowe płaszczyzny, które ograniczają z boku połacie dachu, nazywamy szczytami. Dolna krawędź dachu to okap, natomiast krawędź górna, równoległa do okapu i stanowiącą miejsce styku dwóch połaci, to kalenica.
Spadziste dachy można podzielić na czterospadowe, dwuspadowe, jednospadowe – zwane pulpitowymi – oraz dachy namiotowe, naczółkowe czy mansardowe. Na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej wykształcił się też typowy dla staropolskiego budownictwa dworów, synagog czy karczm dach łamany zw. polskim.
W dawnej architekturze Warszawy zauważyć można wiele dachów mansardowych. Dachy te mają dwa rodzaje połaci dachowych: górną i dolną. Te dwie połacie mogą być oddzielone od siebie murem, gzymsem bądź niewielkim uskokiem. Dach taki mógł być dwu- lub czterospadowy. Jego niewątpliwą zaletą była możliwość optymalnego wykorzystania poddasza. W warunkach warszawskich, przede wszystkim w okresie poprzedzającym wybuch I wojny światowej, dachy mansardowe kamienic czynszowych dawały możliwość umieszczenia w nich kolejnej kondygnacji mieszkalnej. Wśród rodzajów dachów mansardowych wyróżniały się wyjątkowej urody się dachy mansardowe francuskie, w których górna połać miała spadek 30 stopni, zaś dolna 60 stopni.
