Chociaż projekt nowego warszawskiego gmachu pocztowego powstał już w 1902 r., to do jego realizacji przystąpiono dopiero latem 1912 r. Stworzony przez architekta Antoniego Jabłońskiego pierwotny projekt ostatecznie zmieniono, podwyższając budynek o kondygnację, ale i redukując dekoracje elewacji. W konsekwencji powstał gmach o fasadzie utrzymanej w duchu neorenesansu. Budynek składał się z czterech skrzydeł opasujących dziedziniec wewnętrzny, który nakryto szklanym świetlikiem. Obiekt powstał we wschodniej pierzei placu Wareckiego, w miejscu zajmowanym dawniej przez zabudowę należącą do sąsiedniej kamienicy Mintera. Gmach zwieńczyła grupa rzeźbiarska przedstawiająca czterech umięśnionych gigantów dźwigających glob ziemski. Charakterystyczna dekoracja przyciągała uwagę przechodniów. Wykonane w granicie postacie przywodziły na myśl podobne dekoracje z miast Imperium Rosyjskiego. Ostatecznie, zaledwie po kilku latach istnienia, w 1921 r. giganci zostali usunięci, zbyt mocno kojarzyli się z zaborcą. Wcześniej, w sierpniu 1915 r., z fasady budynku zdjęto dwugłowe carskie orły. Nowoczesny gmach pełnił swoją funkcję przez kolejne lata. Zniszczony podczas powstania warszawskiego budynek rozebrano po wojnie, tworząc miejsce pod budowę zespołu gmachów Narodowego Banku Polskiego.
