Gmach Kasy Pożyczkowej Przemysłowców Warszawskich pod adresem ul. Złota 1 to jeden z najbardziej efektownych budynków dawnego warszawskiego „City”. Ponadstuletni obiekt to dziś typowy warszawski ostaniec, jeden z niewielu, które ocalały z zawieruchy wojennej w tym rejonie. Chociaż jest zabytkiem unikatowym, to wciąż nie może doczekać się zakończenia prac rewitalizacyjnych. Budynek Kasy Pożyczkowej Przemysłowców Warszawskich został wzniesiony w latach 1895-1901 według projektu Stefana Szyllera. Projekt został wyłoniony na drodze konkursu, do którego zarząd Kasy zaprosił kilku architektów. Wejście urządzono w narożniku obiektu, na styku ulic Zgoda i Złotej. Przez sień wchodziło się do przedsionka z szatnią, z którego schody prowadziły na piętro. Lokale zarządu składały się z poczekalni, dokoła której mieściły się sala posiedzeń, gabinety dyrektorów i pokój zapasowy. Pomieszczenia biura składały się z sal dla publiczności i urzędników Kasy oraz skarbca. Ten ostatni zabezpieczono gęsto ustawionymi prętami żelaznymi, a stropy wykonano z żelazo-betonu. Światło do skarbca wpadało przez okratowane okno wychodzące na korytarzyk. Koszt całkowity robót wyniósł ok. 125 000 rubli. Budowę gmachu prowadziła firma Władysława Czosnowskiego. Roboty kamieniarskie wykonała warszawska firma Józefa Norblina, zaś sztukatorskie – zakład Zbigniewa Uranickiego. Budynek do dziś zachwyca neorenesansową attyką, lecz najbardziej efektownym akcentem jest okazała rzeźba wieńcząca narożnik – „Praca i Oszczędność” dłuta Zygmunta Otta.
