Opadająca ku Wiśle ulica Karowa była przez dziesięciolecia wąską uliczką, którą od strony reprezentacyjnego Krakowskiego Przedmieścia zamykała od 1856 r. bramka projektu Henryka Marconiego, unieśmiertelniona przez Bolesława Prusa w „Lalce”. Od lat 90. XIX w. żywa była koncepcja połączenia Krakowskiego Przedmieścia i Powiśla za pomocą zjazdu o łagodnym nachyleniu. Projekt wiaduktu został opracowany przez inżynierów Kajetana Mościckiego i Kazimierza Dankowskiego. Projekt konstrukcji był efektem prac firmy inż. Arnolda Bronikowskiego. Budowę rozpoczęto w 1903 r., a zakończono w roku kolejnym. Projekt dekoracji wiaduktu – eklektycznej z elementami secesyjnymi – był dziełem Stefana Szyllera i powstał jeszcze w 1902 r. Na szczególną uwagę zasługuje murowana balustrada z motywem kół oraz ustawione na osiach podpór latarnie. Otrzymały one formę obelisków z nałożonymi żeliwnymi uchwytami do lamp. Nad główną podporą wiaduktu umieszczono rzeźby, które wyszły spod dłuta Jana Woydygi. Artysta rozpoczął pracę nad nimi w 1903 r. Grupa rzeźbiarska po stronie północnej przedstawia kobietę i mężczyznę, a symbolizuje Warszawę jako miasto przemysłu, handlu, oświaty i sztuki. Odpowiednikiem tej grupy jest ustawiona po stronie południowej Syrena. Pierwotne cynkowe rzeźby uległy zniszczeniu. Kolejne odkuto w 1914 r. Dzisiaj wiadukt prezentuje się okazale dzięki pracom remontowym przeprowadzonym w latach 2006-2007, które przywróciły obiektowi pierwotny wygląd. Patronem wiaduktu jest lekarz, działacz społeczny, prezes i honorowy członek Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego – Stanisław Markiewicz.
