Wznoszący się na skraju Ogrodu Saskiego kościół pw. św. Antoniego z Padwy to jedna z ważniejszych świątyń warszawskiego Śródmieścia. Budowa górujących nad ulicą, otoczonych solidnym murem i obecnie tonących w zieleni kościoła i klasztoru powierzona została przez króla Zygmunta III franciszkanom reformatom.
Pierwotny kościół i klasztor zostały ufundowane przez króla Zygmunta III jako wotum za zdobycie Smoleńska 13 czerwca 1611 r., stąd też wybór patrona świątyni – 13 czerwca obchodzone jest wspomnienie św. Antoniego. Zarówno kościół, jak i klasztor zostały zburzone w czasie potopu szwedzkiego. Nowe zabudowania wzniesiono dzięki fundacji Stanisława Leszczyc-Skarszewskiego. W dotychczasowej literaturze jako projektanta świątyni podaje się Giuseppe Simone (Józef Szymon) Bellottiego albo Isidora (Izydora) Affaitatiego (Mariusz Karpowicz), lecz nie są znane źródła potwierdzające te atrybucje.
Reformaci, cieszący się sympatią polskich władców, nierzadko gościli w swoich progach monarchów: Jana III czy Augusta III. Do 1866 r. kościół pozostawał świątynią klasztorną, następnie stał się kościołem parafialnym.
Architekturę obiektu cechuje prostota. Dzięki darowiźnie sreber przez Stanisława Augusta możliwe było wzniesienie krużganków, które stały się nieodłącznym elementem kościoła i jego otoczenia.
