Zaprojektowana przez Jerzego Jakubowicza Rotunda PKO stanowiła nie tylko jedną z ciekawszych kreacji architektonicznych lat 60., lecz także należała do najbardziej charakterystycznych punktów warszawskiego Śródmieścia. Konstrukcja budynku była dziełem Stanisława Więcka i Włodzimierza Wojnowskiego. Budowę rozpoczęto w 1960 r. Konstrukcja została wykonana przez Mostostal na przełomie 1963 i 1964 r., zaś całość ukończono w 1966 r. Budynek na planie koła całkowicie przeszklono. Nocami, dzięki podświetlonym wnętrzom, pawilon rozjaśniał centrum Warszawy. Widziany z góry dach obiektu przywodził na myśl promieniste słońce.
Usytuowanie Rotundy, jej kształt, ale też bliskość przystanków tramwajowych i autobusowych powodowały, że przez dziesiątki lat była ona punktem spotkań, łatwym do odnalezienia nawet przez osoby, które dopiero przyjechały do Warszawy. Tło dla Rotundy stanowił budynek Universalu (dziś już nieistniejący), zaprojektowany przez Jerzego Kowarskiego.
Rotunda, odbudowana po wybuchu gazu, który miał miejsce 15 lutego 1979 r., straciła na swym charakterystycznym wyglądzie przez zastosowanie przyciemnionego szkła. Dzisiejszy pawilon nie ma w sobie tyle wdzięku co dawna Rotunda. Genius loci tego miejsca sprawia jednak, że obiekt nadal jest jednym z najczęstszych miejsc spotkań.
