O tym, jak ważne było w odradzającej się Rzeczypospolitej kształcenie wykwalifikowanej kadry i personelu szpitalnego, świadczyło powołanie do życia w 1921 r. Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. Jej powstanie wspierali m.in. Ignacy Jan Paderewski czy Henryk Sienkiewicz. W latach 1927-1928 powstał nowoczesny budynek szkolny, zlokalizowany przy skrzyżowaniu ulic Chałubińskiego i Koszykowej, a zaprojektowany przez Romualda Gutta. Gmach oblicowano charakterystyczną dla twórczości tego architekta szarą cegłą cementową. Obiekt został podzielony na dwie części. Od ulicy Chałubińskiego znalazła się infrastruktura szkolna z recepcją, salą jadalną i gimnastyczną. Od ulicy Koszykowej umieszczono pokoje, w których docelowo miało mieszkać około stu uczennic. Przewidziano dla nich pokoje jedno- i dwuosobowe. Do dyspozycji dziewcząt był także taras na dachu od strony ulicy Chałubińskiego. W ciągu swojego krótkiego istnienia szkoła stała się wzorcową placówką pielęgniarstwa świeckiego w II RP.
