Najefektowniejszym obiektem rezydencjonalnym Krakowskiego Przedmieścia jest Pałac Prezydencki (wcześniej: Koniecpolskich, Radziwiłłów, Namiestnikowski, Rady Ministrów). Budowę obiektu zainicjował hetman polny koronny Stanisław Koniecpolski w 1643 r. Projekt sporządził zapewne nadworny architekt Władysława IV – Constantino Tencalla.
Potężną bryłę pałacu osadzono na skarpie wiślanej. Główny korpus uzyskał dwa boczne ryzality, które zachowały się do naszych czasów. Elewację frontową do dziś ożywiają podcienie pamiętające czasy Koniecpolskiego. Po dziś dzień przetrwało też tarasowe podmurowanie pałacu od strony ogrodu. Po Zamku Królewskim i pałacu Kazanowskiego był to trzeci tak duży budynek w Warszawie.
Zanim obiekt przeszedł w ręce Radziwiłłów, był własnością rokoszanina Jerzego Lubomirskiego. Własnością Karola Radziwiłła stał się w 1762 r. i w rękach tego rodu pozostał do 1818 r. W XVII w. przy pałacu pracowali Augustyn Locci oraz architekt Carlo Ceroni. W owym czasie dziedziniec pałacowy otaczały drewniane oficyny. Zasadnicze przekształcenie budowli nastąpiło w latach 1740-1762, a projekt sporządził Johann Sigmund Deybel. Wówczas pałac otrzymał łamane dachy, zaś wnętrza ozdobiły rokokowe sztukaterie. Szczególnie wspaniałe znalazły się w wielkiej sali na piętrze. W latach 60. XVIII w. wzniesiono piętrowe murowane oficyny ujmujące paradny dziedziniec.
W związku z częstą nieobecnością właściciela w latach 60. pałac podnajmowano na słynne reduty, zaś w 1674 r. Józef Kurc urządził w nim teatr. W czasach Sejmu Czteroletniego Radziwiłł organizował w rezydencji wystawne przyjęcia, a w latach 1791-1792 pałac był miejscem działań Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej – będącej pierwszą polską partią polityczną. Nowy rozdział w historii obiektu otworzył się w 1828 r., kiedy odkupiony przez rząd Królestwa pałac przeznaczono na siedzibę namiestników. W latach 1818-1820 przebudowano go według projektu Christiana Piotra Aignera, dzięki któremu budowla otrzymała zupełnie nową szatę architektoniczną. Elewację frontową zwieńczyły pełnoplastyczne rzeźby dłuta Pawła Malińskiego. Warto wspomnieć, że sala balowa pałacu była drugą pod względem wielkości po sali asamblowej Zamku Królewskiego w Warszawie. Niestety, stworzone przez Aignera wnętrza zostały zniszczone już w 1852 r. w wyniku pożaru. Chociaż pałac w kolejnych dekadach był niejednokrotnie remontowany, m.in. w latach 20. XX w. oraz na przełomie lat 40. i 50. XX w., to do dzisiaj zachował klasycystyczną szatę nadaną mu w pierwszej dekadzie XIX stulecia.
