Wiadukt, który połączył plac Zamkowy z wybrzeżem Wisły, należał do najbardziej charakterystycznych dzieł inżynieryjnych dawnej Warszawy. Powstały w 1846 r. obiekt stanowił dzieło inspektora Warszawskiego Zarządu Komunikacji – Feliksa Pancera. Projekt wybrano spośród kilku przedstawionych w drugiej połowie lat 30. XIX w. W innych projektach brano pod uwagę budowę zjazdu od strony Resursy Obywatelskiej czy Karowej. Prace trwały dwa lata, ukończono je 24 października 1846 r. Aby w pełni zrealizować zaplanowaną inwestycję, trzeba było wyburzyć kościół i klasztor panien bernardynek. Cała inwestycja pochłonęła blisko 150 tys. rubli.
W 1864 r. wiadukt wykorzystano jako dojazd do mostu Aleksandryjskiego (nazywanego zwyczajowo mostem Stanisława Kierbedzia). Ulicę biegnącą wiaduktem pod koniec XIX w. zaczęto oficjalnie nazywać Nowym Zjazdem. Początkowo do ulicy tej przyporządkowano zaledwie kilka posesji, w tym tę należącą do Towarzystwa Akcyjnego Łazienek pod numerem 1 oraz posesje pod numerami 3 i 5.
Po zniszczeniach wojennych wiadukt został rozebrany, w początku 1948 r. Jedynym zachowanym jego elementem jest okrągła tablica z napisami w języku polskim i rosyjskim. W czasie budowy Mariensztatu rozważano jej umieszczenie w obrębie pomnika poświęconego Feliksowi Pancerowi i Stanisławowi Kierbedziowi. Ostatecznie planu tego nie zrealizowano.
