Gmach przy ul. Grójeckiej 93 był pierwszym nowoczesnym budynkiem szkolnym na Ochocie. Wzniesiono go w latach 1925-1927. Projektantem był Tadeusz Szanior – absolwent Politechniki w Rydze, współzałożyciel Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.
Budynek był trzypiętrowy, z czteropiętrowym ryzalitem w części środkowej. Korpus główny uzyskał 29 osi. Za korpusem, prostopadle do niego, wybudowano salę gimnastyczną. Po bokach gmach flankują dwa obiekty mieszkalne przeznaczone dla kadry dydaktycznej. Budynki te połączono z gmachem głównym jednoprzęsłowymi arkadowymi łącznikami. Całość przekryto wysokim dachem krytym dachówką. Wnętrza urządzono skromnie. Reprezentacyjny charakter uzyskała tylko sala gimnastyczna, pełniąca też funkcję auli. Wyposażono ją w scenę i „emporę” dla gości szkoły. Strop sali-auli był drewniany, w odróżnieniu od takich samych pomieszczeń w innych szkołach wybudowanych w tym czasie. Szkoła, ze względu na oddalenie od centrum, nie była podłączona do kanalizacji. Miała własną oczyszczalnię biologiczną. Prace przy realizacji obiektu prowadziły firmy warszawskie, m.in. Stołeczne Towarzystwo Budowlane, firmy Kamler Józef i Sp. czy Drzewiecki i Jeziorański.
Budynek został zniszczony już we wrześniu 1939 r. Podczas powstania warszawskiego szkoła (wraz z aulą) stała się miejscem kaźni ludności cywilnej Ochoty. Obiekt odbudowano po wojnie ze zmianami pierwotnego wyglądu.
