Gmach Teatru Narodowego na placu Krasińskich, zwanym wówczas placem Komisji, wzniesiono w 1779 r. Było to siedem lat po rozebraniu Operalni Saskiej przy ulicy Królewskiej. Gmach projektu Bonawentury Solariego wybudowano w kilka miesięcy. Kamień węgielny pod budowę położyła córka Augusta Czartoryskiego – Izabela Lubomirska. Teatr powstał na zlecenie Franciszka Ryxa, rzutkiego przedsiębiorcy i królewskiego kamerdynera.
Jest wielce prawdopodobne, że powierzenie projektu Solariemu wynikało z obawy o zbyt wysokie koszty projektów czołowych architektów epoki stanisławowskiej. Wzniesiony na planie prostokąta o wymiarach 50 x 20 m gmach teatralny miał wysokość 15 m. Zaplanowano w nim niedużą scenę. Obiekt pozbawiony był wielu potrzebnych pomieszczeń, jak malarnia, garderoby i składy. Elewacja frontowa zwrócona była w kierunku południowym, zaakcentowano ją czterokolumnowym portykiem z trójkątnym frontonem. Wejście dla widzów zlokalizowano od strony ulicy Długiej. Od północy ulokowano reprezentacyjne sale redutowe. Widownia teatru mogła pomieścić do 1300 widzów. Dla króla przewidziano lożę na pierwszym piętrze, blisko sceny. Po upadku Rzeczypospolitej funkcję loży honorowej przejęła loża środkowa. W tym czasie był to już jednak nieco inny gmach, jako że latem roku 1791 teatr przebudowano.
Swoją pierwotną funkcję budynek pełnił do powstania listopadowego, po którego upadku zorganizowano w nim lazaret wojskowy. Przyczyniło się to do jego dewastacji. Po raz ostatni w charakterze teatru obiekt gościł publiczność 21 lutego 1833 r. W tym samym roku teatr przeniósł się do nowego gmachu zaprojektowanego przez Giuseppe Antonia Corazziego. W gmachu na placu Krasińskich umieszczono składy wełny; w 1883 r. większą część obiektu rozebrano.
