Teren pod budowę kampusu Wyższej Szkoły Handlowej wyznaczono na terenie zajmowanym dawniej przez obóz letni wojsk carskich, na krańcach Pola Mokotowskiego. Działka pod realizację inwestycji była bardzo dogodna. Teren był skanalizowany, a bliskość Kolejki Grójeckiej pozwalała na doprowadzenie na plac budowy bocznicy kolejowej. Pozorne oddalenie od centrum nie stanowiło przeszkody, bo z czasem gmachy szkoły miały stanąć frontem do projektowanej trasy N-S, której częścią miała być przyszła aleja Niepodległości.
Do realizacji skierowano ostatecznie projekt autorstwa Jana Koszczyc-Witkiewicza, choć wcześniej o projekt poproszono także Karola Jankowskiego i Franciszka Lilpopa. Szkic zabudowań stworzony przez Koszczyc-Witkiewicza oceniono jak rozwiązujący problem w sposób właściwy, celowy i estetyczny. Sprawy finansowania budowy zatwierdzono na przełomie 1923 i 1924 r. W tym czasie powstał też komitet budowy, w którego skład weszli m.in. przedstawiciele Ministerstwa Skarbu, Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego oraz Ministerstwa Robot Publicznych. Ostateczne zatwierdzenie projektu nastąpiło w początku 1925 r. Uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego miała miejsce 14 czerwca 1925 r. Budowa pierwszego gmachu uczelni – Pawilonu Doświadczalnego – trwała od czerwca 1925 r. do listopada 1926 r. Prace przy wykończaniu trwały do 1927 r. Pawilon miał pomieścić laboratoria towaroznawcze, chemiczne, fizyczne oraz pracownię kontrolną, ponadto pracownie i gabinety profesorów oraz asystentów. Amfiteatralna sala wykładowa miała mieścić ok. 600 słuchaczy. Aula uzyskała muszlę akustyczną i zlokalizowane za nią pokój przygotowawczy oraz gabinety profesora i asystentów. Główne wejście do budynku umieszczono od ulicy Rakowieckiej. Wielką dbałość przyłożono do dekoracji gmachu. Od Rakowieckiej umieszczono sgraffita z herbami polskich miast. Na attyce znalazło się 11 mozaik projektu Wojciecha Jastrzębowskiego stworzonych przez Tadeusza Godziszewskiego. Ten ostatni był też autorem supraport we wnętrzach. Nie przetrwały one do naszych czasów. Zniszczony w czasie wojny gmach odbudowano z nieznacznymi zmianami już w drugiej połowie lat 40.
