Był jednym z najbardziej cenionych polskich architektów; budynki jego projektu zrosły się z krajobrazem Warszawy, Kazimierza nad Wisłą czy Nałęczowa, z którym związał swe młodzieńcze lata. Jan Witkiewicz ps. Koszczyc (Jan Koszczyc Witkiewicz) na świat przyszedł w Urdominie na Litwie, 16 marca 1881 r. Jego ojciec, Jan, był rodzonym bratem Stanisława Witkiewicza, a twórczość stryja wywarła duży wpływ na młodego architekta. Jan odwiedzał Witkiewicza w Zakopanem, gdzie terminował jako architekt, budując m.in. słynną Witkiewiczówkę na Antałówce. Tam zetknął się ze Stefanem Żeromskim; znajomość przerodziła się z czasem w serdeczną przyjaźń. To autor „Ludzi bezdomnych” zaprosił Jana Witkiewicza do Nałęczowa, gdzie architekt zaprojektował Chatę – pracownię pisarza. Kolejne zamówienie zakładało budowę ochronki dla dzieci. W Nałęczowie Jan poznał Henrykę Rodkiewiczównę (pasierbicę Żeromskiego), która wkrótce została jego żoną. Oprócz projektowania przed 1914 r. Witkiewicz działał na rzecz ochrony zabytków w ramach Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Najbardziej znaną warszawską realizacją Witkiewicza jest kompleks Szkoły Głównej Handlowej u zbiegu alei Niepodległości i Rakowieckiej. Projekt tego obiektu dojrzewał kilka lat i przechodził rozmaite przemiany. Został przedłożony nad projekt zaproponowany przez Franciszka Lilpopa i Karola Jankowskiego, a przecież Koszczyc był debiutantem na warszawskim gruncie. Również na warszawskim Mokotowie powstały dwie typowe dla Witkiewicza realizacje: willa przy ul. Wiktorskiej 17 (przebudowana w latach 1938-1939) oraz dom własny architekta, powstały w 1938 r. przy ul. Naruszewicza 20.Równie oryginalny projekt architekta można zobaczyć na Żoliborzu Oficerskim. W latach 1932-1933 wzniesiono tu budynek szkoły powszechnej dla Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa”. Zatopiony w zieleni gmach szkoły, kryty wielopołaciowym dachem, został przez architekta ozdobiony jodełkowym klinkierowym ornamentem, budzącym analogie z ciesielskimi dekoracjami upowszechnionymi przez Stanisława Witkiewicza w ramach tzw. stylu zakopiańskiego. Indywidualne podejście do projektów oraz czerpanie z bogactwa polskiej architektury uczyniło Koszczyca jednym z najoryginalniejszych polskich twórców architektury XX w.
