29 marca 1928 r. weszło w życie rozporządzenie prezydenta Ignacego Mościckiego z 13 grudnia 1927 r. „o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach”. Godłem Polski stał się orzeł zaprojektowany przez Zygmunta Kamińskiego. Jest to orzeł biały, z głową zwróconą w prawo, z rozwiniętymi skrzydłami, ze złotymi: koroną, dziobem i szponami, na polu czerwonym (odcień cynober).
Autor projektu godła był absolwentem krakowskiej ASP, gdzie kształcił się pod kierunkiem Józefa Mehoffera. Po skończeniu uczelni wyjechał do Paryża. W 1923 r. wykonał plafon dla Teatru Wielkiego w Warszawie, dzieło przedstawiało Apolla na kwadrydze. Niestety, dekoracja ta nie przetrwała do naszych czasów, podobnie jak sgraffita stworzone do holu budynku sejmu. W 1925 r. Kamiński zaprojektował dwa banknoty o nominałach 20 i 50 zł. W tym samym roku projekty obu banknotów znalazły się wśród nagrodzonych prac polskich autorów na Międzynarodowej Wystawie Nowoczesnej Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa w Paryżu. W 1929 r. artysta zaprojektował znaczek pocztowy wydany z okazji powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu w 1929 r.
W 1928 r. Polski Komitet Olimpijski zgłosił plakat autorstwa Kamińskiego na Olimpijski Konkurs Sztuki i Literatury w Amsterdamie. Plakat nie został nagrodzony, ale na tej samej olimpiadzie złoty medal w kategorii „Prace liryczne” otrzymał Kazimierz Wierzyński za tom poezji „Laur olimpijski”.
Kamiński poświęcał się też pracy dydaktycznej. Był współzałożycielem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie później wykładał. To jemu powierzono opracowanie programu nauczania rysunku, a on dodatkowo stworzył szkołę rysunku, którą kierował przez 40 lat. W latach 1950-1952 był profesorem warszawskiej ASP.
Żoną artysty było Zofia Trzcińska-Kamińska. Sgraffito przedstawiające małżonków, wykonane przez Kamińskiego, istnieje do dzisiaj na ścianie domu artystów przy ul. Myśliwieckiej 10.
