18 czerwca 1938 r. otwarto nowy gmach Muzeum Narodowego w Warszawie. Nowoczesny budynek był zwieńczeniem marzeń pokoleń warszawiaków o placówce muzealnej z prawdziwego zdarzenia.
Muzeum Narodowe na swoją centralną siedzibę czekało długie lata – i nie chodzi tu tylko o przeciągającą się latami budowę. Muzeum Sztuk Pięknych powstało w 1862 r. Instytucja, niemająca swojej siedziby, błąkała się po Warszawie. Nowe perspektywy otworzyły się przed placówką dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Wówczas, już jako Muzeum Narodowe, mogła snuć śmielsze plany o nowoczesnej siedzibie. Dzisiaj niewiele osób wie, że początkowo planowano budowę gmachu muzealnego na Ujazdowie. Projekty obiektu zaproponowali m.in. Oskar Sosnowski czy Antoni Dygat. Koncepcja tego drugiego zakładała wzniesienie budynku na miejscu Zamku Ujazdowskiego. Brak zgody wojska na przekazanie terenu poskutkował decyzją o rozpisaniu konkursu na realizację gmachu muzealnego w alei 3 Maja. Według założeń dyrekcji architektura obiektu miała łączyć monumentalizm gmachów przy placu Bankowym z urokiem i wdziękiem Łazienek. Program placówki, z podziałem na Muzeum Sztuki, Muzeum Kultury i Muzeum Wojska, opracował dyrektor Bronisław Gembarzewski.
Z nadesłanych prac najwyżej oceniono projekt lwowskiego architekta Mariana Nikodemowicza, ale ostatecznie zlecono opracowanie nowej koncepcji Janowi Heurichowi. Śmierć architekta pokrzyżowała plany. Zorganizowano zamknięty konkurs, do którego zaproszono Czesława Przybylskiego, Tadeusza Tołwińskiego i Zdzisława Mączeńskiego. Finalnie zdecydowano się na realizację projektu Tadeusza Tołwińskiego. Rozpoczęte w 1927 r. prace zostały zwieńczone otwarciem placówki w nowej siedzibie 18 czerwca 1938 r.
