11 sierpnia 1875 r. przyszedł na świat Ignacy Boerner.
Boerner w młodości pracował w fabrykach, gdzie zetknął się z ruchem socjalistycznym. Na studia wyjechał do Darmstadt, a po powrocie do kraju był zatrudniony jako inżynier w dyrekcji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W tym czasie czynnie działał w PPS. Jako agitator występował na wiecach partyjnych w robotniczych dzielnicach Warszawy oraz był delegatem na zjazdach partii. Po wydaniu nań przez władze rosyjskie wyroku śmierci wyjechał do Niemiec, skąd – wydalony w rezultacie akcji podjętej przez Rosjan – udał się do Galicji, korzystając z pomocy Józefa Piłsudskiego i Walerego Sławka. Jeszcze przed wybuchem wojny ukończył kurs oficerski pod skrzydłami Związku Strzeleckiego. Znalazł się wśród żołnierzy, którzy 6 sierpnia 1914 r. wyruszyli w stronę granicy rosyjskiej w ramach Pierwszej Kompanii Kadrowej. W wyniku tzw. kryzysu przysięgowego Boerner został internowany w Beniaminowie. W listopadzie jako zaufany człowiek Józefa Piłsudskiego brał czynny udział w rozbrajaniu Niemców i doprowadził do ewakuacji garnizonu niemieckiego.
Od 1929 r. Boerner dzierżył tekę ministra poczt i telegrafów w rządach Kazimierza Bartla, Walerego Sławka, Józefa Piłsudskiego oraz Aleksandra Prystora.
Ignacy Boerner był kawalerem krzyża srebrnego Virtuti Militari, Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Walecznych i Złotego Krzyża Zasługi. Pośmiertnie został odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.
W 1932 r. podjął inicjatywę wybudowania, na terenach przekazanych w 1921 r. przez wojsko w zarząd przedsiębiorstwu Poczta Polska, Telegraf, Telefon pod budowę Transatlantyckiej Stacji Nadawczej, osiedla mieszkaniowego służby łączności. Od jego nazwiska osiedle nazwane zostało Boernerowem.
