20 września 1761 r. biskup Józef Andrzej Załuski dokonał konsekracji kościoła wizytek w Warszawie. Świątynia była wznoszona etapami, w latach 1728-1733 i 1754-1763. Kościół powstał dla sióstr wizytek sprowadzonych do Warszawy przez Ludwikę Marię Gonzagę w 1654 r. Zgromadzenie wizytek, po łacinie Ordo Visitationis Beatissimae Mariae Virginis, założone zostało przez św. Franciszka Salezego. Swoją nazwą nawiązywało do nawiedzenia św. Elżbiety przez Marię. Scenę tę wyobraża grupa rzeźbiarska dłuta najwybitniejszego ówcześnie warszawskiego rzeźbiarza Johanna Georga Plerscha na zwieńczeniu fasady. Nawiedzenie zostało także ukazane na obrazie w ołtarzu głównym kościoła wizytek, pędzla Tadeusza Kuntzego.
Świątynia powstała z funduszy warszawskiej magnaterii, ale główną fundatorką była Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska. Kościół został zaprojektowany przez Carla Antonia Baya, budowę kończył Jakub Fontana, autor m.in. zwieńczenia fasady. Cała fasada – dekorowana dwudziestoma kolumnami, silnie światłocieniowa, „rozfalowana” – została podzielona na dwie kondygnacje ze szczytem. Uważny obserwator odnajdzie tu herb zakonu wizytek – serce otoczone wieńcem cierniowym. Na fasadzie uwagę przykuwają też rzeźby z postaciami Marii, św. Anny, św. Elżbiety, św. Józefa, św. Zachariasza i św. Joachima. Wystrój i wyposażenie rzeźbiarsko-sztukatorskie wnętrza obiektu, w tym wyjątkowa ambona w kształcie łodzi, wyszły spod dłuta wspomnianego wyżej Johanna Georga Plerscha.
Mimo burz dziejowych kościół, będący wybitnym dziełem epoki baroku, trwa na swoim miejscu.
