To jednej z najbardziej znanych i rozpoznawanych warszawskich monumentów. Łazienkowski pomnik Fryderyka Chopina, odsłonięty 14 listopada 1926 r., był zwieńczeniem dekad starań o uczczenie kompozytora w Warszawie. Urodzony w Żelazowej Woli Chopin dorosłe życie związał z Warszawą, z której ostatecznie wyjechał na emigrację tuż przed wybuchem powstania listopadowego.
Pierwsze próby wystawienia pomnika wielkiemu kompozytorowi podjęto już w 1876 r., jednak opór władz rosyjskich sprawił, że starania te uwieńczyło zaledwie, a może aż, wmurowanie w filar kościoła św. Krzyża urny z sercem i tablicy epitafijnej Chopina. Idea pomnika, rozpalona w latach 70., odżyła na nowo z początkiem XX stulecia w obliczu zbliżającej się setnej rocznicy urodzin kompozytora. Komitet budowy, powołany w 1901 r., zajął się nie tylko szukaniem lokalizacji, wśród których rozważano plac Warecki czy park Ujazdowski oraz plac Teatralny, lecz także ogłoszeniem konkursu dla polskich artystów. Ostatecznie w 1909 r. wyłoniono projekt Wacława Szymanowskiego. Jednak piętrzące się problemy nie sprzyjały realizacji obiektu. Kiedy już wydawało się, że prace będą mogły być kontynuowane, wybuchła wojna. Prace przerwano, przestał działać komitet budowy, zaginął fragment wysłanego do Paryża modelu.
Kolejne próby podjęto już w 1923 r. Pozyskane fundusze pozwoliły na wykonanie odlewu w paryskiej firmie Ferdinanda Barbedienne’a. Zwieńczeniem prac było odsłonięcie pomnika 14 listopada 1926 r.
Utrzymany w secesyjnej stylistyce monument stanął nad owalnym basenem na cokole wykonanym z czerwonego wąchockiego piaskowca. Autorem oprawy architektonicznej pomnika był Oskar Sosnowski, zaś wykonanie powierzono firmie Antoniego Urbanowskiego z Łodzi. Zniszczony przez Niemców w 1940 r. pomnik został odtworzony w latach 50. Uroczystego odsłonięcia dokonano 11 maja 1958 r.
