15 grudnia 1973 r. w dawnym gmachu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego otwarto Państwowe Muzeum Etnograficzne.
Początków placówki upatruje się w powołanym do życia w 1888 r. przez prof. Jana Karłowicza i Jana Maurycego Kamińskiego Muzeum Etnograficznym. Placówka ta funkcjonowała przy ówczesnym, będącym inicjatywą prywatną, ogrodzie zoologicznym. Wpływ na rozwój instytucji miały liczne darowizny podróżników i etnografów. Po zamknięciu ogrodu zoologicznego muzeum nie miało stałej siedziby. W 1897 r. zbiory ulokowano w Muzeum Przemysłu i Rolnictwa przy Krakowskim Przedmieściu. Rozwój placówki przerwała w 1914 r. wojna, zaś po niej, już w wolnej Polsce, muzeum uzyskało miano państwowej instytucji muzealnej.
W latach 30., na mocy decyzji Stefana Starzyńskiego, muzeum miało otrzymać siedzibę na Podwalu, jednak ostatecznie nigdy się tam nie przeprowadziło. W czasie wojny obronnej 1939 r. część zbiorów została zniszczona podczas bombardowania Warszawy. Po wojnie, już jako Muzeum Kultur Ludowych, instytucję wprowadzono do pałacu Brühla na Młocinach. Do nowej siedziby, w zaprojektowanym w połowie XIX w. przez Henryka Marconiego gmachu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, placówka – już jako Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie – została przeniesiona w 1973 r. Uroczyste otwarcie miało miejsce 15 grudnia 1973 r.
