Pierwszy łazienkowski amfiteatr powstał w 1787 r.; był wówczas budowlą drewnianą, prowizoryczną. Amfiteatr murowany zrealizowano w 1790 r. Pierwsze przedstawienie odbyło się już w roku kolejnym i od tego czasu spektakle przygotowywane dla króla i gości królewskich odbywały się tu regularnie.
Projekt umieszczonego pod gołym niebem teatru stworzył Johann Christian Kam(m)setzer. Scenę ulokowano na wyspie, dekorację stanowiły ruiny inspirowane ruinami świątyni Jowisza w mieście Baalbek. Widownia została usytuowana na brzegu stawu i oddzielono ją od sceny kanałem wypełnionym wodą. Projektując ją, Kam(m)setzer inspirował się odkryciami w Herkulanum. Na górnym parapecie amfiteatralnie ukształtowanej widowni ustawiono 16 posągów dłuta Tommasa Righiego według rysunków André Le Bruna. Artyści wykreowali posągi wybitnych dramaturgów – od Ajschylosa do Juliana Ursyna Niemcewicza. Rzeźby wykonane w nietrwałej technice narzutowej usunięto w latach 20. XX w., a ich miejsce zajęło 8 rzeźb autorstwa Stanisława Jakubowskiego. Przed kanałem umieszczono dwie rzeźby: „Umierającego Galla” oraz „Umierającą Kleopatrę”.
Amfiteatr obliczono dla około tysiąca osób. Jego otwarcie przypadło na rocznicę elekcji Stanisława Augusta, 7 września 1791 r. Goście królewscy mogli podziwiać balet „Kleopatra”. Usytuowanie amfiteatru pozwoliło na wykorzystanie łodzi pływających po kanale oddzielającym widownię od sceny. Amfiteatr był ostatnią budowlą w Łazienkach zrealizowaną w całości za czasów Stanisława Augusta.
