12 stycznia 1971 r. w Warszawie zmarł Jerzy Zaruba.
Urodzony w 1891 r. w Radomiu Zaruba dzieciństwo i młodość spędził w Kijowie, gdzie uczęszczał do gimnazjum. W tym samym czasie został członkiem zakonspirowanej patriotycznej organizacji. Zagrożony relegowaniem z gimnazjum, wstąpił do Kijowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Artystyczną edukację kontynuował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wśród nauczycieli młodego artysty byli m.in. Konrad Krzyżanowski, Edward Trojanowski i Karol Tichy. W czasie studiów Jerzy Zaruba stał się bywalcem warszawskich kawiarni – prowadził bujne życie towarzyskie, które opisał po latach w swoich wspomnieniach.
Jeszcze przed 1914 r. Zaruba rozpoczął studia w paryskiej Académie des Beaux-Arts, jednak naukę przerwała mu wojna. Po wojnie ponownie znalazł się w Warszawie, pracował jako urzędnik, ale też kontynuował pracę artystyczną, wykonując rysunki do wielu wydawanych wówczas czasopism, jak „Świat”, „Wiadomości Literackie”, „Wróbel na Dachu” czy „Szpilki”. Jego znakiem rozpoznawczym były karykatury. W krzywym zwierciadle przedstawiał przyjaciół, ludzi sztuki i kolegów od kawiarnianego stolika. W latach 30. był też autorem popularnych szopek politycznych.
Od 1928 r. Zaruba mieszkał w Aninie, gdzie odwiedzali go liczni literaci i artyści. Po wojnie ilustrował książki Wiecha, współpracował m.in. ze „Szpilkami” i „Przekrojem”.
