24 czerwca 1884 r. w Warszawie urodził się Władysław Dunin-Borkowski, późniejszy malarz i oficer. Paradoksalnie artysta został zapamiętamy nie poprzez swoje dzieła, a dzięki pojedynkowi, który w 1914 r. stoczył z Leonem Chwistkiem. Dunin-Borkowski publicznie obraził Olgę Steinhaus, narzeczoną Chwistka. Do pojedynku na szable panowie stanęli w Paryżu. Świadkiem Dunin-Borkowskiego był malarz Władysław Porankiewicz, zaś Chwistka sam Bolesław Wieniawa-Długoszowski. O pojedynku polskich artystów – uczniów Józefa Mehoffera – pisał nawet brytyjski „The Times”.
Zanim Borkowski wyjechał do Paryża, studiował w krakowskiej ASP i w pracowni Józefa Mehoffera. W krakowskich czasach poznał Stanisława Ignacego Witkiewicza, z którym połączyła go długoletnia znajomość. Witkacy chętnie portretował artystę oraz jego żonę Eugenię. W Paryżu Dunin-Borkowski, podobnie jak inni polscy artyści, zaangażował się w działalność niepodległościową w strukturach Związku Strzeleckiego. W 1915 r. wstąpił do sformowanych w Krakowie Legionów. Jako starszy ułan został przydzielony do 1 Pułku Legionów Polskich. Swoją ułańską epopeję zakończył po kryzysie przysięgowym. Borkowski podzielił los wielu towarzyszy broni i trafił do obozu w Szczypiornie.
Internowanie nie oznaczało końca kariery wojskowej. Przed Dunin-Borkowskim była służba w 7 Pułku Ułanów Lubelskich i udział w wojnie 1920 r. Jeszcze w 1920 r. jego pierś ozdobił krzyż Virtuti Militari. Dunin-Borkowski zasłynął głównie jako autor licznych portretów towarzyszy broni, tworzonych podczas walk legionowych. W 1916 r. w czasie odpoczynku 1 Pułku Ułanów w Wierchach na Wołyniu Dunin-Borkowski ułożył słowa piosenki „Belinowe ułany”.
Karierę wojskową Dunin-Borkowskiego przerwała choroba – rozwijająca się gruźlica. Władysław Dunin-Borkowski zmarł w Zakopanem 27 marca 1922 r.
