Uruchomienie Rządowej Fabryki Machin Żelaznych na Solcu – dokładnie w zabudowaniach ciągnących się wzdłuż ulicy Smolnej Dolnej od Nowej Drogi Jerozolimskiej aż do Książęcej – przyczyniło się do rozwoju ulicy i otaczającego ją obszaru. Niewielki zakład, początkowo napędzany siłą kieratu konnego, założono w 1826 r. Już trzy lata później konie zastąpiono maszyną parową. Fabryka produkowała narzędzia rolnicze i maszyny parowe. W 1833 r. zakład został przejęty przez Bank Polski. W dalszym ciągu produkowano maszyny parowe, ale też przędzalnie, potrzebne dla rozwoju przemysłu tkackiego. Zakład stale modernizowano, np. wprowadzając oświetlenie gazowe hal fabrycznych i budynków administracyjnych. Od 1844 r. zarządcą fabryki był Wilhelm Rau, przedsiębiorca o ogromnych zdolnościach organizacyjnych. Już w drugiej połowie XIX w. w Fabryce Machin Żelaznych zaczęto budować wagony kolejowe, a widok transportowanych maszyn na ogromnej platformie zaprzężonej w konie stał się codziennością Smolnej. Wynikało to z braku bezpośredniego połączenia fabryki z dworcami czy rampami kolejowymi. Co ciekawe, w fabryce w tym czasie pracował jako ślusarz Aleksander Głowacki, znany szerzej jako Bolesław Prus. Wilhelm Rau nie był właścicielem zakładu, a tylko dzierżawcą. W drugiej połowie XIX w. współudziałowcem fabryki został Stanisław Lilpop. W 1863 r. Rau kupił fabrykę, a pięć lat później stała się ona własnością spółki Akcyjne Przemysłowe Towarzystwo Zakładów Mechanicznych i Górniczych Lilpop, Rau i Loewenstein. Dodajmy, że pod nazwiskiem Lilpop kryła się Janina Lilpop – wdowa po Stanisławie – pierwsza i przez wiele lat jedyna kobieta zajmująca tak eksponowane stanowisko w dużej firmie przemysłowej w Polsce. Na dalszy rozwój firmy ogromny wpływ miał baron Seweryn Loewenstein, wnoszący do spółki gigantyczne środki finansowe. O poziomie produkcji firmy Lilpop, Rau i Loewenstein świadczy to, że była dostarczycielem jednej czwartej całej produkcji przemysłowej w Królestwie Polskim. Widocznym znakiem potęgi firmy był budynek fabryczny przy Smolnej, będący najdłuższym budynkiem w ówczesnej Warszawie.
