18 kwietnia 1926 r. o godz. 17 z gmachu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego przy ul. Kredytowej 1 po raz pierwszy w eter popłynęły słowa: „Hallo, hallo. Polskie Radio Warszawa, fala 480 metrów”. „Głosem” pierwszej audycji Polskiego Radia była spikerka Janina Sztompkówna. Na antenie rozgłośni można jej było słuchać do 1935 r.
Współzałożycielami spółki byli Leopold Skulski, Bolesław Chełmicki, Władysław Heller i Piotr Drzewiecki. Do współzałożycieli należał również inż. Tadeusz Sułowski, który został prezesem zarządu. Dyrektorem Polskiego Radia był dr Zygmunt Chamiec. Początkowo niemające własnego nadajnika Polskie Radio korzystało z anteny nadawczej mieszczącego się przy ul. Narbutta 29 Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego.
18 kwietnia 1926 r., który to dzień uważa się za początek Polskiego Radia, stację otworzył premier Aleksander Skrzyński. Równolegle rozpoczęto budowę nowej stacji – w forcie mokotowskim. Najsilniejsza w ówczesnej Europie stacja w Raszynie ruszyła dopiero w 1931 r. Chociaż początkowo audycje emitowano tylko w godzinach popołudniowych i wieczornych, to już w latach 30. audycji można było słuchać przez cały dzień. Z radioodbiorników płynęły głównie utwory muzyczne, w tym występy chórów, zespołów kameralnych. Polskie Radio współpracowało z Władysławem Szpilmanem czy Grzegorzem Fitelbergiem. Od 1932 r. do wybuchu wojny mjr Władysław Dobrowolski prowadził na antenie poranną gimnastykę.
W latach 20. i 30. Polskie Radio zyskiwało coraz więcej słuchaczy. Z czasem charakterystyczna melodia Poloneza A-Dur Fryderyka Chopina, będąca sygnałem stacji Warszawa I, była słyszana w coraz większej liczbie polskich domów.
