Dawny budynek Filharmonii Warszawskiej był prawdziwą ozdobą warszawskiego Śródmieścia. Gmach, zlokalizowany pomiędzy ulicami Jasną, Sienkiewicza i Moniuszki, powstał z inicjatywy Aleksandra Rajchmana, któremu udało się zachęcić do tej inicjatywy przedstawicieli warszawskiej arystokracji. Przedsięwzięciu patronował wybitny pianista i kompozytor, a zarazem najbardziej znany ambasador Polski w świecie – Ignacy Jan Paderewski. Pierwotnie zamierzano zrealizować w Warszawie projekt wiedeńskich architektów Ferdinanda Fellnera i Hermanna Helmera, jednak ostatecznie do realizacji przekazano projekt mającego pewne doświadczenie w realizacji budynków teatralnych Karola Kozłowskiego. Dzięki wsparciu warszawskiej arystokracji, plutokracji oraz dzięki datkom spływającym również z dwóch pozostałych zaborów mury gmachu szybko pięły się w górę. Budowa, rozpoczęta w maju 1900 r., została zwieńczona oddaniem obiektu do użytku w listopadzie roku następnego. W architekturze eklektycznego gmachu można było odnaleźć liczne elementy neorenesansu. Budynek przykryto mansardowym dachem, a bryłę ożywiały cztery wieżyczki pełniące funkcje latarni. W zewnętrznych formach nawiązano w ogólny sposób do opery w Paryżu projektu Charles’a Garniera. Elewacja od strony ulicy Jasnej otrzymała bogatą dekorację. Na bocznych ryzalitach umieszczono grupy rzeźbiarskie „Muzyka symfoniczna” i „Muzyka swojska”. Ich autorem był Stanisław Roman Lewandowski. Poniżej znalazły się cztery figury autorstwa Władysława Mazura. Przedstawiały one Ludwiga von Beethovena i Wolfganga Amadeusza Mozarta oraz Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszkę. W efektownych wnętrzach umieszczono bogatą dekorację malarską o treściach alegorycznych, w tym z alegoriami „Musica sacra” i „Musica profana” w przyłuczach nad estradą autorstwa Henryka Siemiradzkiego. We foyer znalazł się plafon „Muzyka swojska” Zdzisława Jasińskiego. Wspomniane wyżej figury Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszki, umieszczone dzisiaj na elewacji od strony ulicy Sieniewicza, są jedynymi zachowanymi elementami wystroju pierwotnej fasady. Zniszczony podczas II wojny gmach Filharmonii Warszawskiej został po wojnie w znacznej mierze – mimo że spory procent oryginalnej substancji przetrwał – zbudowany od nowa. Nowy gmach oddano do użytku w 1955 r. Na zdj.: gmach Filharmonii Warszawskiej w latach 20. XX w.; wyeksponowana jest fasada obiektu od strony ulicy Jasnej oraz zaokrąglony narożnik od Jasnej i Sienkiewicza, w którym w okresie międzywojennym działał słynny sklep z rowerami Kazimierza Lipińskiego.
