7 listopada 1914 r. przy ulicy Brackiej otwarto nowy Dom Towarowy Bracia Jabłkowscy.
Chociaż firma istniała od 1884 r., rozrastający się biznes potrzebował domu towarowego z prawdziwego zdarzenia. Budowa nowego gmachu była możliwa dzięki zawiązaniu spółki, w połowie 1913 r. Oprócz właścicieli do interesu przystąpili m.in. Piotr Drzewiecki i Franciszek Lilpop. W celu budowy odpowiedniego obiektu nabyto sąsiadującą z wcześniejszą siedzibą firmy działkę. Na terenie o narysie trójkąta budynek zaprojektowali Franciszek Lilpop i Karol Jankowski.
Dom Towarowy, zrealizowany w konstrukcji żelbetowej, do dzisiaj uchodzi za czołowe osiągnięcie polskiej architektury tamtego czasu. Najbardziej reprezentacyjną przestrzenią był hol, w którego ścianie od strony północnej umocowano wielki zespół witraży. Ich autorem był grafik i profesor ASP w Warszawie Edmund Bartłomiejczyk. W kompozycji ukazano kobiety w strojach charakterystycznych dla kilku epok.
Jedenastoosiowa elewacja od strony ulicy Brackiej została podzielona pilastrami i zwieńczona attyką, na której, na osi środkowej, umieszczono oszczędną dekorację z motywem muszli. Na takie ukształtowanie elewacji frontowej pozwalała parcela szeroka od strony ulicy i zwężająca się stopniowo w kierunku zachodnim. Na poszczególnych piętrach zaaranżowano powierzchnie sprzedażowe. Na piętrze czwartym i piątym mieściły się biura, pracownie i przechowalnie futer.
Kiedy w listopadzie 1914 r. do domu towarowego weszli pierwsi klienci, na parterze czekały na nich bielizna, kapelusze, dodatki, parasole, pasmanteria, perfumeria oraz tkaniny. Na tej kondygnacji umieszczono też kiosk ze słodyczami. Pierwsze piętro zajęły włóczki, materiały bieliźniane, materiały pościelowe i sprzęt sportowy. Drugie piętro – suknie, futra oraz salon mód. Trzecie piętro przeznaczono na konfekcję męską oraz kawiarnię. Na każdej kondygnacji można było płacić w kasie i zapakować kupiony towar. Jednym słowem, Warszawa zyskała Dom Towarowy, który był dla jej mieszkańców niczym Harrods dla londyńczyków albo galeria Lafayette dla paryżan. Gmach stał się symbolem Warszawy końca belle époque.
