16 listopada 1901 r., otwarto hotel Bristol.
Budowa obiektu była efektem współpracy Ignacego Jana Paderewskiego z kilkoma podmiotami. Inwestycja, początkowo pomyślana jako rodzaj centrum rozrywkowego, miała zostać zrealizowana przy Krakowskim Przedmieściu – na placu, na którym wcześniej stał pałac Tarnowskich. W drugiej połowie 1898 r. wiadomym już było, że prace obejmą budowę hotelu, a prasa informowała, że obiekt, oprócz standardowej funkcji hotelarskiej, będzie mieścił też salę koncertową. Na konkurs architektoniczny przysłano 17 prac, w tym dwie z Paryża i jedną z Berlina. Komisja konkursowa przyznała pierwsze miejsce projektowi krakowskich architektów: Tadeusza Stryjeńskiego i Franciszka Mączyńskiego. Hotel według ich koncepcji miał być wybudowany w guście secesji, ale ponieważ obawiano się, że ta forma może być źle przyjęta, zlecono Władysławowi Marconiemu przearanżowanie projektu i nadanie budynkowi cech neorenesansu.
Stryjeński i Mączyński zaprojektowali obiekt czteropiętrowy, o dwóch frontach i zaokrąglonym narożniku zwieńczonym kopułą. Całość miała być nakryta wysokim, mansardowym dachem. Marconi nadał gmachowi klasyczne, monumentalne formy, a narożnik zamiast kopułki został zwieńczony belwederkiem. Wcześniej Marconi odbył podróż po najważniejszych europejskich hotelach w celu zapoznania się z najnowocześniejszymi rozwiązaniami w nich stosowanymi.
Chociaż formy secesyjne nie pojawiały się na elewacjach, odnaleźć je można było we wnętrzach, które zaprojektował wiedeński architekt Otto Wagner (syn). Hol i restauracja uzyskały dekoracje w guście secesji wiedeńskiej.
Pierwsze prace budowlane ruszyły w grudniu 1898 r., a trzy lata później, 22 października 1901 r., publiczności udostępniono kawiarnię. Sam hotel otwarto w listopadzie tegoż roku. Przebywający w Warszawie jesienią 1901 r. Paderewski nie znalazł czasu, by zwiedzić Bristol. Wziął natomiast udział w otwarciu Filharmonii Warszawskiej, gdzie po koncercie bisował aż osiem razy.
