28 listopada 1844 r. odbył się pierwszy przejazd na Drodze Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.
W myśl rosyjskiej koncepcji rozwoju kolei w pierwszej połowie XIX w. ziemie położone na zachód od Wisły miały pozostawać niezagospodarowane komunikacyjnie. Taki stan rzeczy wynikał z polityki wojennej i wiązał się przede wszystkim z planem zabezpieczenia tych terenów na wypadek wojny z Prusami.
W 1835 r. plan budowy drogi żelaznej łączącej Warszawę z granicą Królestwa Polskiego przedstawił hr. Tomasz Łubieński. Planowana inwestycja miała uzyskać europejski rozstaw torów, czyli 1435 mm, i połączyć Warszawę z Wiedniem. Europejski rozstaw torów służył oczywiście komunikacji ze stolicami starego kontynentu. Warszawa, leżąca na styku szlaków handlowych i komunikacyjnych, a zarazem będąca granicą dla szerokotorowej drogi żelaznej Imperium Rosyjskiego, miała szansę stać się w przyszłości ważnym centrum handlu w tej części Europy. Trzy lata później Tomasz i Henryk Łubieńscy wraz z przemysłowcem i kupcem Piotrem Steinkellerem powołali do życia Towarzystwo Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Spory wkład w inwestycję miał też londyński dom bankowy Hermann & Co. Pomyślny rozwój prac został wstrzymany przez kryzys finansowy w początku lat 40. XIX w., w którego konsekwencji upadłość ogłosiło m.in. powołane przez Łubieńskich Towarzystwo. Kolejne prace zostały podjęte przez Państwowy Zarząd Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, a finansował je Bank Pożyczkowy Cesarstwa Rosyjskiego. Chociaż trasę Warszawa-Grodzisk, która miała długość 29 km, oddano oficjalnie do użytku dopiero 14 czerwca 1845 r., to pierwszy przejazd na trasie Warszawa-Pruszków odbył się już 28 listopada 1844 r. Był to pierwszy odcinek Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Pociąg wiózł namiestnika Iwana Paskiewicza oraz innych wybrańców – zaproszonych gości. Ten przejazd miał charakter wyłącznie pokazowy.
W 1844 r. przystąpiono do budowy Dworca Warszawsko-Wiedeńskiego, według projektu Henryka Marconiego. Sama linia kolejowa, biegnąca wzdłuż Alej Jerozolimskich, oraz budynek dworca u zbiegu ulicy Marszałkowskiej i Alej Jerozolimskich zdeterminowały dalszy rozwój warszawskiego Śródmieścia na kolejne dziesięciolecia.
