Formy pałacu Piotra Teppera przy ulicy Miodowej stanowiły odzwierciedlenie zmian społecznych, jakie następowały w drugiej połowie XVIII w. Stojący wcześniej w tym miejscu dom Tepper zakupił od biskupa Kajetana Sołtyka. Nowy pałac został zaprojektowany od podstaw przez architekta Ephraima Schrögera; prace nad rezydencją warszawskiego bankiera rozpoczęły się już w 1774 r. W nowo wystawionym gmachu Tepper przyjmował króla Stanisława Augusta i licznych senatorów. Obiekt, jak z przymrużeniem oka zauważają historycy sztuki, przywodził na myśl szkatułę do przetrzymywania pieniędzy. Wczesnoklasycystyczna rezydencja uzyskała na skrajach elewacji trójosiowe ryzality, dodatkowo podwyższone o jedną kondygnację względem części środkowej. Gmach był zupełnie inny od tego, do czego przez dziesięciolecia przyzwyczaili się mieszkańcy i goście Warszawy. Przede wszystkim nie miał przedniego paradnego dziedzińca. Pełnił nie tylko funkcje mieszkalne i reprezentacyjne, był wykorzystywany także do innych celów. Wysokie przyziemie było przede wszystkim bankierskim kantorem Piotra Teppera. Piętro pierwsze to apartamenty przeznaczone pod wynajem, zaś piętro ostatnie – mieszkania właściciela. Do kantoru wchodziło się przez wejście umieszczone w środkowej osi. Cała przestrzeń parteru była przeznaczona dla klientów. Bramą umieszczoną po wschodniej stronie wjeżdżało się na wewnętrzny dziedziniec. Bramą od strony zachodniej przechodziło się do jednego z pomieszczeń całego zespołu kantorów. Mieszkanie Teppera obejmowało salon, gabinet, sypialnię i buduar. Co ciekawe, pomieszczenia pierwszego piętra od początku planowano wynajmować. Pałac Teppera był zatem, poniekąd, kamienicą czynszową, jaka upowszechni się w Warszawie w XIX w. Zniszczony w 1939 r. obiekt przetrwał wojnę i nawet planowano jego odbudowę. Niestety, mimo protestów miłośników pamiątek przeszłości 12 lutego 1948 r. zapadała decyzja o jego wyburzeniu.
