Splecione litery „P” i „W” jako znak Polski Walczącej to symbol, który wciąż jest obecny w przestrzeni publicznej. Od 2014 r. „Kotwica” podlega ochronie prawnej. Według ustawodawców jest historyczną spuścizną i stanowi ogólnospołeczne dobro. Potrzeba posiadania znaku graficznego, który będzie rozpoznawalny, łatwy do namalowania, a przede wszystkim stanie się symbolem Polskiego Państwa Podziemnego, była obecna od początku wojny. Zanim „Kotwica” pojawiła się na murach Warszawy, często można było zobaczyć namalowanego żółwia oraz litery „PPP”, których rozwinięciem było hasło „Pracuj Polaku Powoli” (w domyśle – dla okupanta). Znak kotwicy został stworzony na potrzeby konspiracyjnego konkursu ogłoszonego przez Biuro Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej. Z 27 prac wyłoniono ostatecznie projekt przygotowany przez harcerkę i słuchaczkę tajnych kompletów historii sztuki UW – Annę Smoleńską ps. „Hania”. O wyborze zadecydowała przede wszystkim możliwość łatwego i szybkiego wykonywania tego znaku graficznego podczas ulicznych akcji. Bezpośrednią inspiracją dla „Kotwicy” był symbol Wydawnictwa Polskiego Rudolfa Wegnera. Jedną z pierwszych „Kotwic” można było zobaczyć na słupku cukierni Lardellego przy ulicy Polnej; namalował ją Maciej Dawidowski. Słupek ten dzisiaj znajduje się na dziedzińcu LO im. Stefana Batorego w Warszawie, gdzie został umieszczony po wojnie. Od tamtej pory „Kotwica” regularnie pojawiała się na murach z okupantem. 18 lutego 1943 r. komendant główny Armii Krajowej gen. Stefan Rowecki „Grot” nakazał używać tego symbolu podczas wszystkich akcji dywersyjnych i sabotażowych wykonywanych przez Polskie Państwo Podziemne. Autorka projektu jako więźniarka Pawiaka w listopadzie 1942 r. została przetransportowana do obozu Auschwitz. Anna Smoleńska, która otrzymała obozowy numer 26008, zmarła na tyfus wiosną 1943 r.
