Chociaż usytuowany przy ulicy Zakroczymskiej zdrój nosi miano „Zdroju Stanisława Augusta”, korzystano z niego na długo przed rządami Poniatowskiego. Zdrój służył nie tylko mieszkańcom Starego i Nowego Miasta, lecz także dzielnicy Fawory, czyli zielonym terenom zlokalizowanym m.in. na terenie dzisiejszej cytadeli. Za czasów Poniatowskiego zdrój zyskał obudowę w postaci niewielkiego budynku przykrytego kopułą z lukarną. Ten niewielki pawilon zostały wystawiony ok. 1770 r. Przy jego budowie pracowało ok. 30 osób. Prace ziemne odbywały się pod kierunkiem Jana Wagnera. Według wielu źródeł projektantem zdroju był Domenico (Dominik) Merlini, ale od wielu lat jako faktycznego projektanta wskazuje się architekta Komisji Dobrego Porządku – Jakuba Fontanę. Autorem tablicy z inskrypcją, poświęconej Stanisławowi Augustowi, umieszczonej na elewacji, był Kazimierz Dollinger. W czasie prób regulacji i przedłużenia ulicy Gwardii stworzono nowe projekty zdroju, jednak nigdy nie zostały one wykonane; zrealizowano natomiast inny, dość barbarzyński plan – zniszczenia dzielnicy Fawory i zasypania źródła. Z czasem zauważono negatywne skutki tej decyzji i potrzebę funkcjonowania zdroju. Już w latach 1836-1837 źródło odkopano i obudowano niewielkim pawilonem o neogotyckiej szacie. W projekcie tym widziano dzieło Enrica (Henryka) Marconiego, chociaż nie wskazują na to zachowane projekty, rysowane przez eksperta od ujęć wody, Edwarda de Klopmanna. Zdrój ujęto niewysokim budynkiem o boniowanych narożach, którego elewacje przepruto ostrołukowymi otworami. W 1888 r. zdrój zwieńczono attyką w formie krenelażu.
