Do Warszawy sprowadził go Stanisław Zamoyski, aby wykonał dekoracje rzeźbiarskie w Pałacu Błękitnym. Kiedy w 1816 r. przybył nad Wisłę, zapewne nie spodziewał się, że zwiąże się z tym miastem na zawsze, a w przyszłości wejdzie do panteonu największych warszawskich artystów. Zanim tak się stało, odebrał bardzo dobre wykształcenie artystyczne w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, do której uczęszczał w latach 1804-1810, oraz w Saskiej Akademii Sztuki w Dreźnie. Mowa o przybyłym z Czech Pawle Malińskim (ur. 1790 r.).
W Warszawie Maliński wykładał w katedrze Wydziału Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Warszawskim. Z czasem do grona jego uczniów i wychowanków weszli Jakub Tatarkiewicz czy Konstanty Hegel. Sam Maliński też korzystał z doświadczenia artystów o europejskiej sławie. W latach 1820-1822, przebywając na stypendium w Rzymie, pracował pod kierunkiem Bertela Thorvaldsena – Duńczyka, który dla Warszawy wykonał m.in. pomnik Mikołaja Kopernika i ks. Józefa Poniatowskiego. Paweł Maliński specjalizował się w rzeźbie architektonicznej, chętnie odwoływał się do antyku. W czasie budowy Teatru Wielkiego to właśnie Malińskiemu powierzono stworzenie przedstawienia kwadrygi Apollina, która miała zwieńczyć gmach teatru. Zachował się projekt dzieła, jednak artysta raczej nie zdążył przystąpić do pracy. Dla teatru wykonał w gipsie fryz Edyp z orszakiem powracający z igrzysk olimpijskich. Z prac Malińskiego znane są dobrze jego płaskorzeźby zdobiące tympanon łaźni Teodozji Majewskiej przy ulicy Bednarskiej czy fasadę Domu Interesów Andrzeja Zamoyskiego przy Nowym Świecie. Wykonane przezeń płaskorzeźby ozdobiły też pałac Mostowskich oraz pomnik Budowy Szosy Brzeskiej przy ulicy Grochowskiej. Paweł Maliński był też autorem płaskorzeźby na pomniku Unii Lubelskiej w Lublinie. W tym samym mieście Maliński wykonał także płaskorzeźbę w tympanonie lubelskiej katedry.
