31 lipca 2022 r. minęła 88. rocznica mianowania Stefana Starzyńskiego na stanowisko komisarycznego prezydenta Warszawy.
Ten urodzony na warszawskim Powiślu syn nauczycielki i urzędnika był wychowywany w patriotycznej atmosferze i szacunku do narodowowyzwoleńczych powstań. Jego dziad, Roman, walczył w powstaniu listopadowym.
Zanim Stefan ukończył znane warszawskie gimnazjum Konopczyńskiego, przez pewien czas uczył się w Łowiczu. W 1914 r. uzyskał dyplom na Wyższych Kursach Handlowych Augusta Zielińskiego. Do Legionów został przyjęty 22 października 1914 r. W randze dowódcy plutonu 2 batalionu 5 pp walczył w bitwach nad Stochodem i pod Sitowiczami nad Horyniem. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie, po zwolnieniu współpracował z POW. Latem 1920 r. brał czynny udział w walkach z bolszewikami. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej prowadził ożywioną działalność społeczną i polityczną, którą intensywnie kontynuował po 1926 r. Pełnił funkcje dyrektora Departamentu Ogólnego Ministerstwa Skarbu i wiceministra skarbu. Od 1930 r. był posłem z ramienia BBWR, od grudnia 1932 r. – wiceprezesem BGK. Przez cały czas wykładał też w Wyższej Szkole Handlowej. 31 lipca 1934 r. został mianowany komisarycznym prezydentem Warszawy. Do losów Stefana Starzyńskiego niebawem powrócimy w naszych postach.
Na zdj. Stefan Starzyński z delegacją m.st. Warszawy w Paryżu w 1937 r. / NAC
