Pałac Krasińskich nie bez powodu nazywany był najpiękniejszą świecką barokową budowlą Warszawy. Obiekt powstał dla wojewody płockiego Jana Dobrogosta Krasińskiego. Został wzniesiony w latach 1677-1683. Autorem projektu pałacu był Tylman z Gameren.
Tympanon w elewacji frontowej został ozdobiony dekoracją rzeźbiarską autorstwa gdańskiego rzeźbiarza Andreasa Schlütera. Warto na chwilę zatrzymać się przy scenie, w której artysta przedstawił mitycznego przodka rodziny Krasińskich, Marka Waleriusza. W płaskorzeźbie widzimy Waleriusza, który toczy pojedynek w Gallem. Kiedy Rzymianie rozłożyli się obozem w okolicy Bagien Pontyjskich, jeden z Gallów zażądał pojedynku z najdzielniejszym z Rzymian. Śmiałkiem był Marek Waleriusz – wojskowy trybun, służący pod konsulem Lucjuszem Furiuszem Kamillusem. Według legendy podczas pojedynku na jego hełmie miał usiąść kruk, który począł atakować Galla szponami i dziobem, co pomogło Waleriuszowi przebić przeciwnika mieczem. Rzymianina obdarzono nagrodami i nadano mu przydomek Corvus, czyli Kruk. Tenże kruk widnieje w herbie rodowym Krasińskich – Ślepowron. Także tympanon od strony ogrodu uzyskał bogatą dekorację, przedstawiającą wjazd Juliusza Cezara do Rzymu po zwycięstwie pod Mundą.
W pałacu w XVIII w. umieszczono urzędy Rzeczypospolitej. Po strawieniu przez pożar gmach odbudowano według projektu Domenica Merliniego. Obiekt otrzymał wówczas klasycystyczne wnętrza. W XIX w. budynek był siedzibą Sądu Najwyższego (obok ulokowano Sąd Okręgowy). Zniszczony w czasie II wojny w 85 procentach pałac odbudowano według projektu Mieczysława Kuzmy i Zygmunta Stępińskiego i przekazano Bibliotece Narodowej.
