Władze w odrodzonym po 1918 r. kraju, w którym wciąż żywa była pamięć o działalności klubów i towarzystw sportowych, a co za tym idzie – o udziale ich członków w walkach o niepodległość z okresu 1914-1921 – w sporcie i szeroko pojętej sportowej aktywności widziały możliwość kształcenia i wychowywania dzieci i młodzieży. Sam sport miał podnosić sprawność fizyczną i budować postawy oparte o sportowe współzawodnictwo. Aby to zrealizować, niezbędne było wykształcenie odpowiedniej kadry. Zwieńczeniem starań wielu osób było powołanie do życia w 1929 r. Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego. Kompleks sportowy Instytutu zlokalizowano na Bielanach. Na obszarze 73 ha powstał nowoczesny, funkcjonalistyczny zespół budynków.
Z całego założenia wyróżnia się charakterystyczna wieża, będąca połączeniem komina, wieży ciśnień oraz obiektu mieszkalnego. Gmach główny zaprojektowany został na planie podkowy i pomieścił sale wykładowe, bibliotekę oraz kasyno. Uzupełnieniem kampusu była wielka hala do ćwiczeń, wybudowana w nowatorskiej żelbetowej konstrukcji, stadion lekkoatletyczny oraz niewątpliwa duma ówczesnej Warszawy – najnowocześniejszy w przedwojennej stolicy basen. Potwierdzeniem słuszności inwestowania w rozwój kultury fizycznej były sukcesy polskich sportowców, z których największym był złote medale – dla Haliny Konopackiej w 1928 r. i dla Janusza Kusocińskiego w 1932 r.
