Zanim po południowej stronie Alej Jerozolimskich utworzono ogród pomologiczny z prawdziwego zdarzenia, podobna inicjatywa miała miejsce przy Instytucie Agronomicznym na Marymoncie. Natomiast ten najbardziej znany – pamiętany jeszcze przez przedwojennych mieszkańców Warszawy – powstał w 1870 r. na obszarze rozciągającym się między ulicą Leopoldyny (ob. Emilii Plater) a ulicą Teodora (ob. Tytusa Chałubińskiego). Był to teren dawnego folwarku Świętokrzyskiego. Obok funkcjonujących nieopodal założeń ogrodniczych rodziny Hoserów ogród pomologiczny był ogromnym, jak na możliwości dzielnicy, rezerwuarem zieleni. Było to bardzo ważne w kontekście błyskawicznie zabudowywanych terenów położonych po południowej stronie Alej Jerozolimskich.
Przy ogrodzie wzniesiono budynki Szkoły Ogrodniczej, w których skład wchodziły: obiekt murowany, dwa baraki, szklarnia i szkółka. Placówka, założona w 1879 r., powstała, podobnie jak ogród, dzięki staraniom prof. Jerzego Alexandrowicza. Charakteryzowała się wysokim poziomem nauczania, a językiem wykładowym był polski. Szkoła w pierwotnym kształcie przetrwała do 1886 r. W 1915 r. powstała Państwowa Średnia Szkoła Ogrodnicza, wskrzeszona dzięki działaniom Towarzystwa Ogrodniczego, które utrzymywało szkołę. Zarówno szkołą, jak i ogrodem kierował Stefan Celichowski.
W ogrodzie pomologicznym prowadzono hodowlę wartościowych drzew różnych odmian. Rosło tu 12 tys. drzew owocowych. Całe założenie było dostępne dla osób z zewnątrz. Można tu było spacerować, odpoczywać na ławkach, a także kupować owoce, które wyhodowano na miejscu. Ogród uległ zniszczeniu w czasie wojny, a jego resztki zlikwidowano w latach 50. XX w.
