21 listopada 1876 r. w Wyłkowyszkach urodził się Marian Lalewicz. Ten absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu należy do najważniejszych polskich architektów XX w. Akademię ukończył w 1901 r. z wyróżnieniem. Otrzymane stypendium pozwoliło mu zapoznać się z europejską architekturą. Jeszcze podczas pobytu w Rosji Lalewicz zaprojektował szereg budynków, zarówno w Moskwie, jak Petersburgu. Na uwagę zasługuje np. projekt pałacyku M.K. Pokotiłowej w Petersburgu z 1909 r. czy powstały również w ówczesnej stolicy Imperium Rosyjskiego Dom Towarowy firmy futrzarskiej Mertensa z lat 1912-1913.
Architekt przyjechał do Warszawy w 1918 r. W stolicy odradzającego się państwa polskiego zajął się pracami nad rekonstrukcją zabytkowych budynków, jak Pałac Staszica czy pałac Radziwiłłów na Krakowskim Przedmieściu. W Warszawie kontynuował pracę dydaktyczną zapoczątkowaną jeszcze w Rosji, wykładając w Szkole Sztuk Pięknych i na Politechnice Warszawskiej. Lalewicz był twórcą bardzo płodnym. W latach 20. i 30. projektował gmachy użyteczności publicznej, siedziby instytucji finansowych oraz budynki mieszkalne. Do najbardziej znanych jego realizacji należą m.in.: gmach Państwowego Banku Rolnego przy Nowogrodzkiej, gmach Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych przy Targowej, budynek Państwowego Instytutu Geologicznego czy budynek mieszkalny PKO przy Brzozowej, Bugaj i Celnej. Poza Warszawą Lalewicz zaprojektował kompleks budynków MW w Gdyni czy gmachy bankowe w Lublinie, Sosnowcu, Kaliszu i Toruniu. W Warszawie na Kolonii Profesorskiej w latach 20. powstała willa projektu architekta. Lalewicz działał aktywnie na rzecz ochrony zabytków, m.in. w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Podczas wojny prowadził tajne komplety na Politechnice Warszawskiej. W sierpniu 1944 r. Marian Lalewicz został rozstrzelany przy ul. Dzikiej 17 w Warszawie.
