W okresie dwudziestolecia międzywojennego Warszawa stanęła przed koniecznością stworzenia nowoczesnej infrastruktury. Miasto zostało wszak stolicą odradzającego się państwa. Palącym problemem była służba zdrowia. Niezbędną modernizację placówek medycznych i szpitali przeprowadzono na przełomie lat 20. i 30. Celem działań było zapewnienie możliwie najlepszych warunków dla pacjentów korzystających z opieki medycznej. Jedną z flagowych inwestycji tego okresu stał się budynek szpitalny przy ulicy Litewskiej. Jest to przykład ingerencji w już istniejącą architekturę. Ufundowany przez barona Leona Lenvala Instytut Higieny Dziecięcej, zaprojektowany na początku XX w. przez Karola Jankowskiego i Franciszka Lilpopa, został przebudowany w latach 1930-1932 według projektu Romualda Millera i Emilii Hiżowej. W trakcie prac powiększono kubaturę pierwotnego budynku.
W architekturze obiektu ważną rolę odgrywa szara cegła kontrastująca z ciemnym klinkierem. Zastosowanie tego typu wykończenia nadawało gmachowi nowoczesnego charakteru i zupełnie nowego wyrazu. W jego oprawie architektonicznej widać wyraźne wpływy ekspresjonizmu, czego znakiem są np. wykusze w kształcie pryzmatów.
