Inicjatywa ustawienia w Warszawie pomnika Ignacego Jana Paderewskiego – wybitnego pianisty, polityka, męża stanu i sygnatariusza traktatu wersalskiego – zrodziła się już za życia mistrza. Jej inicjatorami byli dwaj zamożni mieszkańcy stolicy – Jan Wedel, właściciel słynnej fabryki czekolady, oraz Władysław Grajkowski, dyrektor cmentarza Bródnowskiego. Ufundowali monument, który postanowiono ustawić w parku Skaryszewskim im. Ignacego Jana Paderewskiego. Park otrzymał to imię w 1929 r.
Michał Kamieński wykonał model, a Czesław Chojnowski w swej pracowni przy ul. Solec 13 odlew. Jesienią 1939 r. do Warszawy wkroczyli Niemcy. Odlany z brązu pomnik, ze względu na tworzywo, wzbudził ich zainteresowanie. W obawie przed przetopieniem obiektu Chojnowski postanowił zakopać go na swojej posesji. Kiedy jednak miejsce ukrycia stało się zagrożone, rzeźbę przewieziono na cmentarz Bródnowski, gdzie pozostała w ukryciu aż do wyzwolenia. To jednak nie był koniec jej wędrówki. Przez kolejne lata znajdowała się w piwnicy willi na Mokotowie, należącej do płk. Zygmunta Jeznackiego, zięcia Władysława Gajkowskiego. Po 1956 r. władze miejskie umieściły odlew w piwnicy Muzeum m.st. Warszawy na Starym Mieście.
Dzięki staraniom Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego podjęto decyzję o ustawieniu pomnika na skwerku przy ulicy Okólnik. Oddany do renowacji monument przeleżał w pracowni kolejnych kilka lat. W końcu w 1977 r. z inicjatywy prof. Stanisława Lorentza stanął na dziedzińcu Muzeum Narodowego, a rok później w zaplanowanym wcześniej miejscu. 16 września 1978 r. w okolicy pałacu Ostrogskich oraz ówczesnej Państwowej Szkoły Muzycznej przy ulicy Okólnik dokonano jego uroczystego odsłonięcia.
Ostatecznie w czerwcu 1985 r. pomnik przeniesiono do parku Ujazdowskiego i ustawiono w centralnej części założenia. Tablica na podstawie cokołu zawiera tekst pokrótce opisujący burzliwe losy monumentu.
