30 grudnia 1781 r. poświęcono kościół ewangelicko-augsburski pw. św. Trójcy. Kontrreformacyjna ustawa sejmowa z 1632 r. zabraniała protestantom wznoszenia w Warszawie domów modlitwy. Choć przy dawnej ulicy Leszno (ob. aleja „Solidarności”) istniał wcześniej cmentarz, dopiero sejm nadzwyczajny, obradujący w latach 1767-1768, zrównał w prawach różnowierców, co umożliwiło ewangelikom podjęcie starań o budowę własnego kościoła.
W 1774 r. bankier Piotr Fergusson Tepper jr. podarował gminie plac przy ulicy Mazowieckiej. Wyboru projektu świątyni, autorstwa Simona Gottlieba [Szymona Bogumiła] Zuga, osobiście dokonał król Stanisław August. Koncepcja zakładała wzniesienie budowli na planie centralnym, zredukowanej do kilku podstawowych brył geometrycznych, oszczędnej w zdobieniach. Świątynia o wysokości 58 m miała stać się najwyższym budynkiem w Warszawie. Prace budowlane rozpoczęto w kwietniu 1777 r., a ostatecznie ukończono we wrześniu 1781 r.
Kościół zachwycał nowoczesnością, skalą klasycystycznej formy, a także misterną drewnianą konstrukcją więźby wewnątrz kopuły. Wnętrze świątyni miało minimalistyczny wystrój, zgodnie z ewangelicką doktryną. Świetna akustyka sprawiła, że świątynia zasłynęła z muzyki organowej i chóralnej, towarzyszącej nabożeństwom, a także z koncertów symfonicznych. W 1825 r. młody Fryderyk Chopin zagrał tu dla cara Aleksandra I na choralionie.
Ostatnim przedwojennym pastorem parafii był ks. August Loth. Kościół, trafiony 16 września 1939 r. bombami zapalającymi, spłonął doszczętnie, przetrwały jedynie mury obwodowe. Po wojnie parafianie wspólnymi siłami starali się odbudować obiekt. W 1950 r. świątynia została przejęta przez władze państwowe, które planowały przekształcenie gmachu na potrzeby Filharmonii Warszawskiej. Jednak w 1956 r., u progu odwilży, zwrócono kościół ewangelikom, którzy dokończyli w 1958 r. jego odbudowę, a w ciągu kolejnych lat doposażali wnętrze. Drewnianą więźbę kopuły zastąpiono stalową konstrukcją. Świątynię, jak dawniej, tak i dziś, cechuje wspaniała akustyka.
