23 stycznia 1905 r. przy ulicy Mazowieckiej w Warszawie przyszedł na świat Konstanty Ildefons Gałczyński. Przyszły poeta urodził się w rodzinie kolejarskiej. Rodzina mieszkała kolejno przy ul. Hortensji (od 1937 r. Górskiego) 6, Chmielnej 72 i oraz Towarowej 54. W 1912 r., idąc w ślady ojca, Konstanty wstąpił do Szkoły Technicznej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Po I wojnie światowej, którą spędził w Moskwie, Gałczyński wrócił do Warszawy. Jego poetycki debiut przypadł na 1923 r. W tym samym roku zdał maturę. Na Uniwersytecie Warszawskim studiował filologię angielską oraz klasyczną.
Poeta związany był z grupą poetycką Kwadryga. W latach 20. współpracował z „Cyrulikiem Warszawskim” oraz z eksperymentalnym teatrem Reduta Juliusza Osterwy. W 1930 r. w soborze metropolitalnym Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny na Pradze wziął ślub z Natalią Awałow. Świadkiem na ich ślubie był poeta Stanisław Dobrowolski. W latach 20. Gałczyński został karnie usunięty ze służby wojskowej, jednak we wrześniu 1939 r. brał udział w wojnie obronnej. W niewoli sowieckiej powstał jeden z najsłynniejszych utworów poety „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”. W nowej powojennej rzeczywistości twórca odnalazł się w Krakowie. Pisał do „Przekroju”, „Tygodnika Powszechnego” i „Szpilek”. W 1946 r. swoją premierę miał „Teatrzyk Zielona Gęś”, którego scenki co tydzień ukazywały się na ostatniej stronie „Przekroju”.
W 1948 r. Gałczyński zamieszkał w al. Róż 6 w Warszawie. W początku lat 50. ze względu na ideologiczne ataki często wyjeżdżał do leśniczówki Pranie na Mazurach. Zmarł w Warszawie 6 grudnia 1953 r. Grób poety i jego żony znajduje się na Powązkach Wojskowych.
