10 lutego 1899 r. w Warszawie zmarł Bolesław Syrewicz. Ten urodzony w 1835 r. artysta należał do czołówki polskich rzeźbiarzy XIX stulecia.
Syrewicz był absolwentem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Rzeźby uczył się pod kierunkiem Konstantego Hegla, zaś w rysunku kształcił się pod okiem Jana Feliksa Piwarskiego. Swoje zdolności rozwijał w akademiach monachijskiej i berlińskiej, gdzie kolejno pod okiem Augusta Fischera i Maxa Widmanna szlifował swoje umiejętności rzeźbiarskie. Ważnym etapem w życiu artysty były studia w Akademii św. Łukasza w Rzymie. Jeszcze podczas nauki wystawiał swoje prace, które były wysoko cenione, m.in. przez prasę niemiecką. Dowodem uznania był np. medal, który za płaskorzeźbę Chrzest Chrystusa Syrewicz otrzymał od papieża Piusa IX. Po powrocie do Warszawy płaskorzeźbę podarował archikatedrze warszawskiej. Zanim przeniósł swoją pracownię na Zamek Królewski, pracował na rogu ulic Widok i Brackiej.
W pracach jak najwierniej oddawał wygląd modela. To właśnie twórczość portretowa miała wpływ na liczne zamówienia, które dostawał. Wykonujący prace głównie w marmurze kararyjskim, często wyjeżdżał po ten materiał do Włoch. W pracowni Syrewicza powstało ponad 50 pomników nagrobnych, zaś ok. 30 z nich stanęło na warszawskich nekropoliach. Oprócz popularnych popiersi tworzył także bardziej monumentalne formy, do których należy pomnik rodziny Hermanów na Starych Powązkach czy pomnik Epsteinów na cmentarzu ewangelicko- reformowanym. Z powązkowskich prac artysty wyróżnia się pomnik aktora Jana Królikowskiego. Charakterystyczne dla twórczości Syrewicza popiersia nagrobne to także portrety Marii Wisnowskiej, Wacława Maciejowskiego, Joanny Neybauerowej czy gen. Lionela Radena.
W pracowni artysty powstawały też prace przeznaczone na cmentarze poza Warszawą, np. w Lublinie czy Płocku. Dzieła Syrewicza trafiały również licznie do kościołów – tablice epitafijne obok rzeźb nagrobnych stanowiły ważną grupę otrzymywanych przezeń zleceń. Jego rzeźby zdobiły siedziby Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego czy Resursy Kupieckiej. Syrewicz od 1883 r. był także konserwatorem rzeźb w pałacach rządowych w Warszawie. Złamany ciężką chorobą, jak odnotowano w nekrologu, zmarł 10 lutego 1899 r. Spoczął w grobie rodzinnym na Starych Powązkach, nekropolii, do której upiększenia tak mocno się przyczynił.
