Usytuowany w parku Praskim – niemal naprzeciwko stojącego po drugiej stronie ulicy kościoła św. Floriana Męczennika i św. Michała Archanioła – Dom Żołnierza był instytucją szczególną nie tylko na mapie Pragi, lecz także całej Warszawy.
Budynek, w którym mieścił się Dom Żołnierza, sięgał swymi początkami roku 1903, kiedy to w nowo wybudowanym gmachu zorganizowano Teatr Ludowy. Stołeczny garnizon przejął podniszczony obiekt w 1928 r. Uruchomiona na Pradze instytucja zaspokajała kulturalne potrzeby nie tylko żołnierzy, lecz i mieszkańców Pragi. Gmach pomieścił teatr, bibliotekę i świetlicę. W sali widowiskowej mogło jednorazowo przebywać ok. 700 osób. Odbywały się tam przedstawienia, koncerty i pokazy filmowe. Na tyłach budynku zlokalizowane były: kręgielnia, sala gimnastyczna oraz strzelnica. Przy Domu Żołnierza działał też hotel dla żołnierzy i podoficerów. Obok budynku założono ogród dla dzieci.
Instytucja dbała również o weteranów powstania styczniowego. Organizowano dla nich spotkania połączone z poczęstunkiem. Było to drugie na Pradze, po schronisku funkcjonującym przy ulicy Floriańskiej, miejsce związane z opieką nad weteranami zrywu powstańczego z 1863 r. Dom Żołnierza stał się również przestrzenią balów, potańcówek czy akademii. Atutem miejsca było atrakcyjne położenie, parkowe otoczenie oraz bliskość arterii komunikacyjnych. W 1932 r. przed obiektem ustawiono pomnik Józefa Piłsudskiego autorstwa Jana Małety. Z okazji świąt państwowych i uroczystości związanych z garnizonem gmach iluminowano.
Dom Żołnierza został trafiony bombą już we wrześniu 1939 r. Resztki budynku rozebrano w okresie powojennym.
