Budowa na warszawskim Żoliborzu tanich kolonii mieszkaniowych była efektem działań związanej ze środowiskiem lewicowym i robotniczym Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Celem założonej w 1921 r. WSM było zapewnienie ludności robotniczej jak największej liczby jasnych, komfortowych mieszkań, których czynsz nie przekraczałby jednej dziesiątej dochodów robotnika. Budynki próbowano wkomponować w topografię dzielnicy, z wykorzystaniem terenów zielonych, których było niewiele w przedwojennej stolicy. Z tego zadania znakomicie wywiązała się grupa architektów, wśród których znaleźli się Barbara i Stanisław Brukalscy oraz Bruno Zborowski.
Pierwszą (I) Kolonię WSM zrealizowano w latach 1925-1928 pomiędzy placem Wilsona oraz ulicami Mickiewicza i Krasińskiego. Powstał tu zespół obiektów: budynek od strony placu, znajdujący się na jego tyłach dom społeczny oraz budynki mieszkalne na podwórzu. O ile architektura I Kolonii odwoływała się do stylu narodowego i charakteryzowała m.in. dwuspadowymi dachami, lukarnami i boniowaniami, to szata architektoniczna kolejnych kolonii, projektowanych przez Zborowskiego, Barbarę i Stanisława Brukalskich, była utrzymana w duchu modernizmu. Do 1938 r. wzniesiono 24 budynki, w których zamieszkało prawie 5500 osób. Dla mieszkańców przewidziano dodatkowo m.in. teatr czy dom spółdzielczy. Ten ostatni mieścił, oprócz przedszkola, bursę dla robotników. Wszystko to sprawiło, że tę część dzielnicy zaczęto nazywać Republiką Spółdzielczą.
