Laurenty Lourse był cukiernikiem o szwajcarskim rodowodzie. Nad Wisłę przywędrował z żoną i dwiema siostrami, które z czasem wyszły za mąż również za cukierników. Pierwszy lokal Lourse’a, z dużymi witrynami, powstał naprzeciwko kościoła kapucynów przy ul. Miodowej 10. Cukiernia, która otworzyła swe podwoje w 1791 r., była lokalem urządzonym z klasą i wyczuciem. Bywalcom przywodziła na myśl lokale paryskie. Nowości od Lourse’a były tematem rozmów mieszkańców Starego Miasta i okolic. Kolejny lokal cukiernik otworzył w gmachu Teatru Narodowego na placu Krasińskich. Na klientów czekały tam różnego rodzaju słodkości, włoskie lody, kawy i mazagrany. Cukiernia Lourse’a była pierwszą, w której do napojów podawanych w wysokich szklankach dodawano słomki.
Ulokowanie cukierni w gmachu Teatru Wielkiego wydawało się strzałem w dziesiątkę, a jednak w 1888 r. została ona sprzedana wraz z nawą firmy Bernardowi Semadeniemu. To właśnie rodzina Semadenich przez kolejne lata prowadziła lokale pod nazwą „Lourse”. Do najwytworniejszych należał ten otwarty w Hotelu Europejskim. Pierwotnie funkcjonował w południowym narożniku od strony Krakowskiego Przedmieścia. W 1915 r. przeniesiono go do narożnika północnego. Cukiernia przyciągała ofertą gastronomiczną oraz luksusowymi wnętrzami. Zarówno w pierwszym, jak i drugim lokalu były obszerne werandy od strony ulicy, przyciągające gości w sezonie letnim i z których można było podglądać życie miasta. W lokalu serwowano rogaliki z masą migdałową, przepyszne napoleonki, sękacze i ciasta z konfiturami. Cukiernia stała się ważnym punktem na mapie Warszawy, miejscem spotkań artystów i miłośników słodkości. Jej wyroby trafiały na oficjalne przyjęcia i dyplomatyczne rauty, jak ten wydany w 1923 r. na cześć rumuńskiej pary królewskiej.
