Klasycystyczny gmach Komory Wodnej został zaprojektowany przez Antonia Corazziego i wzniesiony w latach 1824-1825. W położonym przy ulicy Brukowej (dzisiaj Kłopotowskiego) budynku pobierano opłaty od osób wjeżdżających na tymczasowy most łyżwowy rozciągnięty między ulicami Brukową a Bednarską po drugiej stronie Wisły. Nie jest prawdą, że analogiczną funkcję jak Komora Wodna przy Brukowej pełnił budynek o zbliżonych formach architektonicznych przy Bednarskiej. Wzniesiony dla Teodozji Majewskiej gmach łaźni nigdy nie służył jak element obsługi mostu.
Corazzi zaprojektował niewielki obiekt na rzucie prostokąta, z wyższą częścią środkową, ujętą po bokach niższymi skrzydłami. Środkowy ryzalit rozczłonkowany jest czterema masywnymi filarami, pomiędzy którymi rozpięto arkady wsparte na jońskich kolumnach. Wieńczy go trójkątny fronton, w którego tympanonie umieszczono płaskorzeźbę o tematyce mitologicznej, nawiązującą do wody. Tomasz Accardi przedstawił tam boga mórz Neptuna w rydwanie powożonym przez konie z rybimi ogonami. Nad każdym z trzech wejść do gmachu umieszczonych w portyku przytwierdzono płycinę z płaskorzeźbą.
W chwili oddania do użytku stałej przeprawy przez Wisłę w 1884 r. Komora Wodna straciła na znaczeniu. W kolejnych latach obiekt był przekształcany i służył jako budynek mieszkalny pracowników warszawskich wodociągów. Do historycznej formy powrócono dopiero w latach 70. XX w. Ciekawostką związaną z obiektem pozostają tablice oznaczające poziom wody podczas powodzi z lat 1813 i 1844. Komora Wodna Corazziego, chociaż zlokalizowana na uboczu, otoczona przez mieszkalną zabudowę, pozostaje jednym z najważniejszych – i najstarszych – praskich zabytków. Dziś mieści się w nim Urząd Stanu Cywilnego.
